Levend verlies is een vorm van rouw die vaak onzichtbaar blijft. Je verliest niet perse een persoon, maar wel een manier van leven, een toekomstbeeld, je maatje en de relatie zoals die ooit was , of zelfs jezelf.

Je partner leeft nog, maar door ziekte, verslaving of dementie herken je hem of haar niet meer. Je kind is er, maar ontwikkelt zich anders dan je ooit had gehoopt. Je lichaam doet niet meer wat het altijd deed. Of je voelt dat je zelf door trauma of stress iets essentieels bent kwijtgeraakt.

Het zijn verliezen zonder slotakkoord. Geen begrafenis, geen rituelen. En dus ook vaak: geen erkenning.

Als therapeut kom ik levend verlies regelmatig tegen in mijn praktijk. Mensen die zich schuldig voelen omdat ze verdriet hebben over iets wat ‘er toch nog is’. Of die zichzelf kwijtraken in het zorgen voor een ander. Levend verlies vraagt om zachtheid. Om ruimte voor rouw, zonder dat je het hoeft te rechtvaardigen.

Want verlies is verlies. En jouw gevoel verdient aandacht.

In mijn begeleiding bied ik een plek om stil te staan bij dat stille rouwen. Met ruimte voor emoties, herstel van balans en het hervinden van jezelf.

Herken jij jezelf hierin?
Voel je welkom om kennis te maken of deel deze blog met iemand die misschien in een vergelijkbare situatie verkeert.

“Wat je nog hebt, kun je ook verliezen. Soms elke dag een beetje.”