Je lijf doet niet meer wat het altijd deed. Maar jij bent er nog. Moe en niet meer als voorheen.

Ze zei het terwijl ze haar handen in haar schoot legde:
"Het is alsof ik afscheid moest nemen van wie ik was, zonder dat iemand erbij was."

Ze bedoelde haar lijf. Haar energie. Haar vrijheid.
Haar vermogen om spontaan te zijn. Om te werken, te zorgen, te sporten, te lachen zonder te crashen.

Wat ze verloor, stond niet in een overlijdensbericht.
Maar het was rouw. Duidelijke rouw.

Verlies van gezondheid is vaak een onzichtbaar verlies.
Voor anderen lijkt het misschien alsof je 'gewoon' wat minder kunt.
Alsof je even een stapje terugdoet. Maar jij weet: dit ís niet even. Dit blijft.

Je wordt anders wakker. Plant je dag met zorg.
Je kiest , stelt uit, zegt nee. Niet omdat je geen zin hebt. Maar omdat je lijf het dicteert.
En dat doet iets met je.

Je voelt je soms schuldig.
Of gefrustreerd.
Je mist jezelf. De jij die je ooit was.

In mijn praktijk hoor ik deze verhalen vaker dan mensen denken.
De worsteling met grenzen, met zichtbaarheid, met het idee dat je iets moet uitleggen wat je zelf soms nauwelijks begrijpt.
De onzichtbare rouw om de oude jij.

En ook: de veerkracht.
De groei in zachtheid. Het leren leven met wat wel kan.
Maar eerst... erkenning. Erkennen wat je bent kwijtgeraakt.
Zonder oordeel. Zonder haast.

Gezondheid verliezen is meer dan een diagnose. Het is rouwen om een leven dat je niet meer kunt leven zoals het was.

Daarom is er in mijn trajecten ruimte voor dit verlies.
Voor alles wat stil bleef, weggelachen werd, of te pijnlijk was om uit te spreken.
Voor jouw verhaal, jouw tempo, jouw heling.

“Ik ben niet meer wie ik was. Maar ik leer mezelf opnieuw kennen,

stukje voor stukje steeds een beetje meer"

”